Ter voorbereiding van onze roadtrip in het zuiden van IJsland hadden Gabriëlle van Globegirl en ik al snel besloten dat het vliegtuigwrak ook bezocht moest worden. Daar had zich nota bene Wie is de Mol? afgespeeld en was een videoclip van Justin Bieber opgenomen. Niet dat dat laatste mij heel veel interesseert, maar het was een feit. Op dat soort momenten wordt altijd pijnlijk duidelijk dat er zoiets bestaat als generatieverschil, met andere woorden: ik word oud. Dat het vliegtuigwrak uiteindelijk niet helemaal aan mijn verwachtingen voldeed, vertel ik in dit blog. O ja, en ik vertel je ook over mijn vlogdebuut. Wat dus in duigen viel, maar dat had je waarschijnlijk al uit de titel begrepen.

De lifter

Liften is heel normaal in IJsland. Bij de ‘ingang’ van de plek waar het vliegtuigwrak zich zou bevinden, stond ook een lifter. Of eerder een enorme backpack met een kleine vrouw erin. Het was zo’n fel gekleurd exemplaar backpack, eentje die je niet over het hoofd ziet. Waarschijnlijk uitgekozen met het oog op het liften. Heel slim, zo zie je iemand van mijlenver al staan.

‘Als je hier straks staat als we terugkomen van het vliegtuigwrak, kun je met ons mee naar Vik rijden.’ Gabriëlle en ik wilde namelijk voor de ‘full-Iceland-experience’ ook ergens tijdens onze reis een lifter meenemen. Dit was onze kans.

In plaats van een dankbare blik, kwam er eerder een vragende/are-you-kidding-me blik op haar gezicht. Dit was al een eerste voorbode op dat wat komen zou.

Waarheen leidt (lijdt) de weg?

De tweede voorbode was het feit dat we, toen we op de parkeerplaats onze auto hadden geparkeerd, geen vliegtuigwrak zagen. Alleen een lange weg met in de verte een aantal mensen ver aan de horizon die naar het vliegtuigwrak toeliepen. Best wel een enorm stuk lopen zo te zien, maar vol goede moed liepen we die kant uit. Als je iets spectaculairs wilt zien, moet je er iets voor over hebben, nietwaar?

Ook de harde, snijdende tegenwind hield ons niet tegen. Sjaal om, capuchon op en gáán.

‘Zou Justin Bieber ook dat pokke-end hebben moeten lopen?’ vroeg ik nog. Vast niet, was uiteindelijk onze conclusie. We keken achterom en zagen de backpack inclusief vrouw nog steeds op de parkeerplaats staan, al was zij nu een fel gekleurd stipje aan de horizon.

Een paar meter voor ons liepen nog een vader, moeder en puberdochter en na ongeveer een half uur was de puberdochter er duidelijk klaar mee. Demonstratief plofte ze neer aan de kant van de weg. Wat waarschijnlijk niet heel erg fijn was qua landing – met al die grote en minder grote, scherpe stenen – maar ik snapte haar helemaal. Ook ik had er eigenlijk weinig zin meer in. Maar je gaat niet zo ver lopen om het dan zomaar op te geven, dus neerploffen was geen optie.

Zo ging het door, de tijd ging langzaam en er leek geen eind aan de weg te komen. En geen vliegtuigwrak op te doemen aan de horizon. Waar was dat ding?!

Uiteindelijk klampte ik de eerstvolgende persoon die op de terugweg was aan. ‘How far is it?’ Blijkbaar kwam het er wanhopiger uit dan ik bedoelde. ‘It is still 10 minutes’, ze keek me van top tot teen aan en zag blijkbaar dat ik eigenlijk de moed al had opgegeven. Wetende dat ik dus ook nog dat hele end weer terug moest. ‘Maybe 20 minutes’, voegde ze er snel achteraan en liep weer verder terug naar de parkeerplaats.

‘Nou ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga terug. Ik wacht wel in de auto.’ Mij overhalen om toch nog verder te lopen, lukte Gabriëlle niet meer, ik was inmiddels omgekeerd. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb, handel ik snel.

Vlogdebuut

‘Waar blijft nou dat vlogdebuut?’ zul je misschien denken. Of misschien denk je dat niet, maar daar komt-ie dan toch: op weg terug naar de auto was ik het behoorlijk zat. Heel dat stuk voor niets gelopen. Helaas was ook de wind gedraaid, waardoor de terugweg even ‘soepel’ liep als de heenweg. Kwaad op mezelf, omdat ik niet had doorgezet tot aan het vliegtuigwrak en boos op de informatie op internet die ik had gelezen waar dus geen bal van klopte. “Ongeveer 20 minuten lopen.” Ja, my ass! Misschien als je windkracht 10 mee hebt of als een ware Usain Bolt een sprintje had ingezet. Maar normaal gesproken mag je zeker het dubbele van de tijd rekenen. Als het al niet meer is. Enkele reis.

In de loop van de tijd heb ik geleerd dat het goed is om zelf af en toe ook voor de camera te verschijnen in plaats van er steeds achter te blijven. En dan doet video het misschien nog net wat beter dan foto. Probleem is, heel erg comfortabel voel ik me er niet bij.

Maar ik weet van mijzelf: klagend ben ik op mijn best. Het is misschien gevaarlijk om te zeggen, maar het is wel zo. Ondanks het pesthumeur waarmee ik mijzelf al behoorlijk in de weg liep, pakte ik zonder aarzeling mijn telefoon, zette die op selfiestand en begon in geuren en kleuren tegen mijn denkbeeldige kijker te vertellen dat het allemaal niet de moeite waard was, dat vliegtuigwrak. Dit was het juiste moment voor mijn vlogdebuut. Zoals ik al zei: als ik iets in mijn hoofd heb, handel ik snel.

De beelden

Eenmaal in de auto aangekomen, bekeek ik de beelden. Wat ik zag was niet bepaald je-van-het. Het was vooral een boos hoofd, een heel boos hoofd. Druk pratend. Ploeterend tegen de wind in. Ongeveer 5 minuten lang duurde mijn klaagzang. Wat ik allemaal zei, was niet te verstaan. Alleen maar hard windgeruis. Nee, dit was niet vlog-waardig. Ik wiste de beelden en begon aan de half leeggegeten zak chips die onder handbereik op de achterbank lag.

Als ik net iets verder was gelopen

Heel veel tijd om gezellig in mijn eentje een potje te gaan zitten mokken in de auto – en om de zak met chips leeg te eten – had ik niet. Want niet meer dan 5 minuten later zag ik de knaloranje Unoxwanten van Gabriëlle al weer richting de auto komen.

Nou had ik wat tijd verloren op de weg terug omdat ik mijn telefoon in mijn stabilisator moest doen en de app moest instellen. Dat gaat bij mij niet zo vlot. Maar toch. Zo lang had ik er ook niet over gedaan. Het kon volgens mij niet zo zijn dat ze nu al weer terug was én het vliegtuigwrak had gezien. ‘Die heeft vast ook rechtsomkeer gemaakt’, dacht ik nog. Maar eenmaal in de auto bleek dat op het punt waar ik was teruggelopen, nog geen 5 minuten verder het wrak al lag. Net achter een aantal zwarte duinen waardoor het op die plek waar we stonden nog niet te zien was.

Dit is hem dus:

Ik kan op basis hiervan niet helemaal bepalen of het wel of niet de moeite waard is om dat hele stuk te lopen. Het enige dat ik er op kan zeggen is dat IJsland een overvloed aan plekken heeft die het bezichtigen waard zijn én die beter/sneller bereikbaar zijn. Op een niet winderige dag is het vast niet zo lang lopen als dat wij er nu over hebben gedaan. Maar ik zou voor de zekerheid 3 kwartier uittrekken voor de enkele reis als je besluit een bezoek aan het wrak te brengen. Dan kan het alleen maar meevallen. Ja toch, niet dan?

Qua foto’s alle credits dus aan Gabriëlle, die wel de wilskracht had om de hele weg uit te lopen. De liftende vrouw die we bij aankomst op de parkeerplaats hadden gezien, had blijkbaar al een lift kunnen bemachtigen. Zij en haar backpack waren er niet meer.