Bij de Indonesische keuken denken veel mensen aan witte rijst met kruidig en vooral pittig eten. Ondanks het gebruik van veel kruiden en specerijen, is het helemaal niet zo ingewikkeld als dat je misschien denkt. Voor een kruidenpasta heb je aan een basis van uien, knoflook, gember en lombokpepers al een heel smaakvolle basis voor elk gerecht. Een beetje trassi erbij en het is helemaal af. Trassi, ken je dat niet? Als je het ooit geroken hebt, vergeet je het niet snel meer. Maar stinkende ingrediënten horen nou eenmaal bij de Indonesische keuken. In dit artikel geef ik een top 3 van stinkende ingrediënten in de Indonesische keuken. En ik geef je één bonus ingrediënt.

Trassi

Deze garnalenpasta is een echte smaakmaker in de Indonesische keuken. Dit is de vissaus of oestersaus van de Indonesische keuken. Nu vind ik vis- of oestersaus al niet zo heel lekker ruiken, maar trassi is wel 20 keer erger. Misschien nog wel meer. Niet voor niets was het ongeveer 5 jaar geleden nagenoeg niet meer verkrijgbaar en waren Indonesische topkoks in Nederland redelijk radeloos.

Je kunt het in poedervorm maar ook in een pasta kopen. Het stinkt allebei even hard. Zelf heb ik een potje waar wat poeder inzit dat ik met zilverfolie heb omwikkeld en daarna in een plastic boterhamzakje in de kast heb staan. Je moet toch wat. Maar ondanks dat, ruik je het als mijn kruidenkastje open gaat.

Is het een optie om het niet te gebruiken? Nee! Want zonder trassi is menig Indonesisch gerecht niet hetzelfde. Zonder trassi geen lekkere nasi goreng, zonder trassi geen lekker sambal en zonder trasi is elk vis- en zeevruchtengerecht maar een beetje matig.

Peteh

Als kind moest ik er niets van hebben. Dit had waarschijnlijk meer te maken met een voedselaversie dan dat ik het echt niet lekker vond. Ik weet nog dat ik, als klein meisje van 9 bij mijn oom en tante in Indonesië logeerde en samen met mijn nichtjes aan het werk werd gezet in de woonkamer om de petehbonen uit de peulen te halen.

Geen probleem, zo gepiept. En die stinkende handen neem je dan maar voor lief. ‘Nee, je moet de bonen ook opensnijden want er zit vaak een wurmpje in.’ Mijn nichtje deed het even voor. En inderdaad, in bijna elke boon zat nog een levend wurmpje wat eruit werd gewipt met het mes. Nu waren de bonen pas klaar om meer gekookt te worden.

Ik heb het niet zo op insecten, nog steeds niet trouwens. En het idee van die wurmpjes maakte dat ik geen peteh meer wilde eten. Stel je voor dat er nog zo’n wurmpje in zou zitten. Brrr. Later, toen ik ontdekte dat er genoeg petehbonen zijn zonder wurmpjes (die peulen van toen waren waarschijnlijk een slechte oogst), overwon de lekkere smaak de angst en ben ik fervent fan van alles waar peteh in is verwerkt. Mijn favoriet is de sambal goreng udang peteh van tante B. Laatst deelde ik nog het recept op dit blog.

In Maleisië eten ze petehbonen soms rauw. Daar moet ik dan weer echt niet aan denken. Ik vind het dan te bitter en je krijgt er een beetje stroeve tanden van zoals nadat je spinazie hebt gegeten.

Op zich valt de stank mee van de bonen zelf. Het is vooral de stank nadat je naar de wc bent geweest als je peteh hebt gegeten, die maakt dat sommige mensen deze bonen mijden.

Durian

En dan iets wat ik echt niet lekker vind: durian. De geur doet me een beetje denken aan verzuurde melk, maar dan heel erg sterk. En dan zit er nog een lucht aan die ik niet kan vergelijken met een andere geur. Maar het is niet een heel erg lekkere geur.

Ik ken heel veel Indonesiërs die durian de lekkerste vrucht vinden die je je maar kan bedenken. Bij mijn ouders thuis is durian vanwege de stank verboden, ondanks dat mijn moeder een groot liefhebber is van deze vrucht. Durian is een heel populaire vrucht, niet alleen in Indonesië, maar ook in landen als Singapore, Maleisië en Thailand. In veel hotels en openbaar vervoer daar is durian verboden mee te nemen. Ik heb alleen het idee dat de regels hierover niet heel erg streng worden nageleefd, want ik heb regelmatig ergens gezeten en gedacht: ‘Het zou hier niet mogen, maar ik weet (ruik) zeker dat hier iemand durian bij zich heeft…’

Deze foto is overigens genomen tijdens de Tong Tong Fair afgelopen mei. Wanneer je daar geweest bent en je komt de grote, centrale tent binnen, weet je hoe het ruikt. Je kunt niet om de geur heen. Na afloop van een van de dagen zat ik in de trein terug naar huis en iemand had duidelijk durian mee. Helaas is het in het Nederlandse openbaar vervoer wel toegestaan durian mee te nemen. In de trein gingen er een stel zelfs in een andere coupé zitten omdat ze dachten dat er iemand recent had overgegeven. Ze gingen frissere lucht opzoeken.

De smaak van durian schijnt heel romig en licht zoet vanilleachtig te zijn. Ik het het geprobeerd, want anders vind ik dat je er niet over mag oordelen, maar ik kan me niet over de lucht heenzetten. Als jij dat wel kan: geef deze vrucht dan zeker een kans. Het schijnt echt heel erg lekker te zijn.

Vleermuis

Het is echt niet zo dat je in heel Indonesië vleermuis kunt eten. Maar in het noorden van Sulawesi is het populair. Vleermuis wordt daar gezien als een superfood. Wel een stinkende superfood, want omdat een vleermuis ondersteboven hangt, poept en piest hij dagelijks over zich heen. Nou lekker.

In een aflevering van Metropolis wordt de vleermuis als superfood besproken.

Voor lekker eten moet je nou eenmaal wat over hebben. Ik zou zeggen, probeer het gewoon. Vaak is het een kwestie van het omarmen van de stank. En gewoon lekker genieten van wat je voorgeschoteld krijgt. Als zou ik wat betreft de vleermuis denk ik vriendelijk bedanken.